Ziemianin, właściciel m. in. Zręcina, Bóbrki i Żeglec. Urodził się w 1823 roku w Drohobyczu. Zdobył solidne wykształcenie na uniwersytetach w Wiedniu i Niemczech, dzięki któremu prowadził nowoczesne gospodarstwo, oparte na sadownictwie. W latach 1843-1845 studiował w Akademii Rolniczej w Hockenheim. Jako pierwszy w zaborze austriackim zniósł pańszczyznę, czym zasłużył sobie na przydomek „dobrego pana”.

W 1854 r. zgodził się na prace górnicze w celu poszukiwania ropy naftowej na terenie Bóbrki. W przedsięwzięcie zaangażowani byli Tytus Trzecieski oraz Ignacy Łukasiewicz.

Trzecieski dowiedziawszy się o badaniach i doświadczeniach nad ropą naftową, skontaktował się z Łukasiewiczem i zaproponował współpracę w eksploatacji i przerobie złoża w Bóbrce. W 1854 roku rozpoczęto kopanie studni w lesie bobrzeckim, a rok później w kopance „Wojciech” natrafiono na duży przypływ oleju skalnego.

Około 1861 r. Tytus Trzecieski, Ignacy Łukasiewicz oraz Karol Klobassa oficjalnie założyli dżentelmeńską spółkę naftową – umowa nigdy nie została spisana, a jedynie zawarta ustnie. Trzecieski zainwestował wkład pieniężny, Klobassa teren pod kopalnię, natomiast Łukasiewicz objął kierownictwo nad całym przedsiębiorstwem. Po śmierci Trzecieskiego i Łukasiewicza Klobassa nadal prowadził kopalnię ropy naftowej w Bóbrce.

Zasłynął jako jeden z bardziej zamożnych i szanowanych ludzi na terenie Galicji. Fundował budowę dróg, mostów, szkół. Był współzałożycielem Krajowego Towarzystwa Naftowego, a także głównym kolatorem budowy kościoła w Zręcinie. Pomagał miejscowej ludności, szczególny nacisk kładł na edukację najuboższych.

Za zasługi został odznaczony Orderem Żelaznej Korony III klasy. Otrzymał również przydomek Zrencki, który był równoznaczny z nadaniem mu tytułu szlacheckiego II stopnia. Zmarł w 1886 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu w Zręcinie.