Współtwórca przemysłu naftowego w Galicji. Urodził się 28 grudnia 1811 r. w Bażanówce w pobliżu Sanoka. Pochodził z zamożnej rodziny ziemiańskiej. Zdobył wykształcenie filozoficzne na Uniwersytecie Lwowskim, a także rolnicze i górnicze na Akademii Rolniczej w Mogelin oraz w Hockenheim.

Po studiach zajmował się eksploatacją i przeróbką rudy żelaznej oraz produkcją szkła w Ujściu Gorlickim. Po przejęciu majątku rodzinnego osiadł w Polance. Korzystając ze zdobytej fachowej wiedzy próbował unowocześniać gospodarstwa, zwłaszcza poprzez ich uprzemysłowienie. Przełom lat 40-tych i 50-tych XIX w. zaznaczył się w życiu Tytusa ciężką pracą w dobrach, które na skutek zmian pouwłaszczeniowych wymagały zmian organizacyjnych i nakładów finansowych.

W 1853 lub 1854 r. Trzecieski zainteresował się olejem skalnym wydobywanym przez chłopów w Bóbrce, w majątku Karola Klobassy. Dowiedziawszy się o badaniach i doświadczeniach nad ropą naftową, skontaktował się z Ignacym Łukasiewiczem. Trzecieski zaproponował współpracę w eksploatacji i przerobie złoża w Bóbrce. W 1854 roku rozpoczęto kopanie studni w lesie bobrzeckim, a rok później w kopance „Wojciech” natrafiono na duży przypływ oleju skalnego.

W 1856 r. w Ulaszowicach, w dobrach brata Tytusa, Franciszka, założono pierwszą destylarnię, przerabiającą ropę z Bóbrki. Kiedy destylarnia spłonęła, założono kolejną, również na ziemiach Trzecieskiego, tym razem w Polance.

Około 1861 r. Tytus Trzecieski, Ignacy Łukasiewicz oraz Karol Klobassa oficjalnie założyli dżentelmeńską spółkę naftową – umowa nigdy nie została spisana, a jedynie zawarta ustnie. Trzecieski zainwestował wkład pieniężny, Klobassa teren pod kopalnię, natomiast Łukasiewicz objął kierownictwo nad całym przedsiębiorstwem. Kopalnia w Bóbrce przynosiła spore dochody, dlatego każdy ze współudziałowców stał się człowiekiem niezwykle majętnym.

Trzecieski udzielał się charytatywnie, wspomagał potrzebujących, finansował inicjatywy społeczne. Był jednym z inicjatorów powstania Towarzystwa Zaliczkowego w Krośnie. Angażował się w działania mające na celu odrodzenie rzemiosła tkackiego, uczestniczył także w pracach Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń od Ognia. Zmarł 24 grudnia 1878 r. w Polance. Został pochowany na cmentarzu w Jedliczu.